Ik durf het haast niet te bekennen, maar vorige keer dat ik Sherman Robertson live aan het werk zag, was hij nog zo’n twintig kilo zwaarder dan nu. Dat is dus een poosje geleden. De eerste maal zag ik hem in de Banana Peel in 1994. Hij had toen net zijn eerste CD uit, “I’m the Man”, een destijds ongeëvenaarde parel in bluesland. Het album bevatte enkel speciaal voor deze sessie geschreven nummers door de deelnemende muzikanten, Sherman zelf en producer Mike Vernon. Jawel, dé Vernon die J.Mayall’s Bluesbreakers feat. Clapton, Fleetwood Mac, Freddie King en David Bowie amongst others, producete. Hij deed een tournée ter promotie van dit album en ik schafte me er een exemplaar aan. Nu en ? Deze eerste persing uit 1993 werd uitgegeven met een unieke hoes of inlay, de daarop volgende edities hadden een andere foto en lay out. Een collectors item dus.

Sherman speelde nogal wat songs uit deze eerste CD in café ’t Goor, dat deze zondagnamiddag was omgetoverd in een ‘full house’ of the blues. Na een enigszins moeizame soundcheck, ik heb niet goed begrepen waar het probleem lag, werd er uiteindelijk besloten toch maar Paul’s oorspronkelijke instellingen te gebruiken. Natuurlijk, onze vriend kent zijn eigen tent toch, na al die jaren concerten. Wat kan een geïmporteerde geluidsgiek daaraan verbeteren ? De klank was overigens perfect, misschien net een ietsje te luid in de eerste set, maar dat werd in de tweede bijgestuurd.

Ondertussen was zo ongeveer iedereen die iets betekent in de Belgische bluesscene aangekomen en tot vooraan gedromd. Boss Paul kon maar ternauwernood laveren tussen de talrijke aanwezigen, maar hem hoorde je niet klagen. Hier en daar hoorde je ook een harde “G”. De botergrens is dan ook maar een flinke boogscheut hier vandaan. De noorderburen moesten minder ver rijden dan de meeste vlamen hier aanwezig. Harde of zachte “G”, over de prestatie van Robertson waren we het allemaal roerend eens. En hoewel er nauwelijks enige evolutie hoorbaar is in zijn spel, hij heeft dat speciale in zijn fraseringen van zowel zijn vocals als zijn gitaarlijnen, dat niemand anders hem kan nadoen. En in 1993 had hij natuurlijk al alles in petto dat een bluesman kan wensen.

“I’m Your Man”, “Am I Losing You ?”, “Make It Rain”, “Out of Sight Out of Mind” zijn simpel weg juwelen aan de blueskroon van de nineties. Die verweeft hij in zijn set met de recentere nummers. Het podium is hem met momenten te klein. Dan beweegt hij zich al spelende tussen de menigte en riskeert zelfs een tournée generale wanneer hij zich achter de toog begeeft, op het werkterrein van Paul’s vrouw en dochter. Maar hij wordt gedoogd door de tapdames, en zo krijgen de minder fortuinlijken die niet tot vooraan geraken, hem ook nog eens van dichtbij te zien.

Dit bijzonder gesmaakte concert strekte tot ieders tevredenheid. Na twee lange en afgewisselde sets, Sherman kan naadloos een stampende boogie aan een devote slowblues koppelen, kwam hij bij wijze van bis nog eens terug voor een stomende “Shake, Rattle and Roll” van een kwartier gevolgd door wat Otis Rush materiaal en het reeds genoemde “Out of Sight…”. Alles bij elkaar bijna een derde set.

Sherman boert nog steeds goed, ziet er stevig en gezond uit en kan nog menig Europees festival de baas. Zoveel is zeker. Vóór zijn solocarrière toerde hij het Zydeco circuit als gitarist voor Clifton Chenier, Terrance Simien en Rockin’ Dopsie. Hij was de geprefereerde sideman van Johnny Copeland vanwege zijn eigenzinnige benadering van zijn gitaarsolo’s, niet vreemd aan deze van Copeland overigens. En wie wist dat hij door Paul Simon werd gevraagd om enkele gitaarpartijen in te spelen op diens “Graceland” ?

Weer een loze zondag gered van de vergetelheid. Dankzij Goorblues en Sherman Robertson. Wat zeggen  we daarom ? HmmHmm… Thank you,Guys !!

witteMV